Historia
Niezwykła nauczycielka - Pelagia Zasadzińska
27 kwietnia 2002r. odbyła się w Wieluniu podniosła uroczystość odsłonięcia i poświęcenia pomnika nagrobnego Pelagii Zasadzińskiej. Pelagia Zasadzińska to prekursorka szkolnictwa średniego dla dziewcząt w Wieluniu. Organizatorem i gospodarzem uroczystości była społeczność szkolna Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Wieluniu. Celem uroczystości było oddanie należnego hołdu zasłużonej nauczycielce i zaznajomienie młodzieży z historią szkoły. Losy Pelagii Zasadzińskiej są też związane z historią narodu polskiego i uczą miłości do naszej małej ojczyzny. Pelagia Zasadzińska urodziła się 17 stycznia 1858 roku na ziemi sieradzkiej 
w patriotycznej rodzinie rządcy majątku w Dębołęce. Ojciec jej, Adam był powstańcem 1863 roku i często opowiadał swoim dzieciom o walkach niepodległościowych stoczonych w okolicach Brzeźnia, Lututowa i Rychłocic. Cudem uniknął zsyłki na Sybir. Dobrze rozumiał ówczesne hasła pozytywizmu „pracy u podstaw” i „pracy organicznej”, dlatego zadbał o wykształcenie swojej licznej rodziny. Córka Pelagia pobierała naukę najpierw w Sieradzu, potem w IV Gimnazjum Żeńskim w Warszawie. Szkołę tę ukończyła z wyróżnieniem, otrzymała złoty medal i uzyskała uprawnienia nauczycielki domowej.
Sławni wychowankowie
Maria Aulich
Pedagog, poetka, dziennikarka. Córka profesora Czesława Aulicha. Wieloletnia redaktor Głosu Nauczycielskiego. Autorka pięciu tomików poezji: Moja wierzba wieluńska, Jak dotyk, Błogosławiona między kochankami, Zamień się z jaskółką, Śladami dotyku oraz szkiców Dookoła życia. Zmarła w Warszawie, w kwietniu 2018 roku.
Leszek Benke
Aktor, główny sprawca programu "Spotkania z balladą". Polakom znany jako komendant straży pożarnej w Kopydłowie. Ta wieś istnieje naprawdę, znajduje się w pobliżu Czarnożył, skąd pochodzi Leszek Benke. (To na drodze z Wielunia do Sieradza). W liceum dał się poznać jako aktor, rozśmieszał swoich kolegów i nauczycieli do łez. Nic też dziwnego, że został takim dobrym aktorem komediowym.
Marita Benke - Gajda
Artystka rzeźbiarka. Wykładowca na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Laureatka wielu prestiżowych nagród. Swoje prace prezentuje na licznych wystawach w Polsce i za granicą. Ceramiki Marity Benke – Gajdy można obejrzeć i kupić w krakowskiej galerii przy Grodzkiej i na cavaletto.pl
Ireneusz Kania
Urodził się w Wieluniu, jak mówi pamięta zniszczenia wojenne w tym doszczętnie zbombardowanym mieście. Jako dziecko szczególnie uzdolnione, ale często zapadające na zdrowiu organizował książkowe wyprawy do odległych kultur, światów, ludzi. To pozostało. Dzisiaj jako badacz kultury wschodniej, tłumacz, tybetolog, filozof, religioznawca publikuje i dzięki temu mamy Jego książki, możemy posłuchać i pooglądać Go w bardzo ambitnej publicystyce kulturalnej TVP. Pan Ireneusz od wielu lat mieszka w Krakowie. Ostatnia praca Ireneusza Kanii to tłumaczenie książki pt.: "Mistrzowie duchowi". Dostępna w naszej bibliotece.
Narcyz Klatka
Wielunianin "z krwi i kości", zespolony z historią miasta i szkoły. Mimo podeszłego wieku i znacznej odległości Wielunia od Gdyni (gdzie mieszka) zawsze pamięta o swojej szkole. Obecny na wszystkich uroczystościach. Historyk drugiej wojny światowej, specjalista ruchu oporu, lotnictwa, wywiadu. Autor wielu książek z tej dziedziny, w tym bardzo kontrowersyjnej "Żywe torpedy" o polskich kamikadze. Książka z dedykacją dostępna w bibliotece szkolnej, pamiątka ze spotkania autorskiego zorganizowanego przez nauczycieli historii w naszej szkole.
Patron szkoły
Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej; po ukończeniu Szkoły Rycerskiej w Warszawie studiował we Francji inżynierię wojskową. Brał udział, w stopniu generała, w wojnie o niepodległość 
Stanów Zjednoczonych w latach 1775-1783; kierował tam pracami fortyfikacyjnymi (m.in. w West Point); przyczynił się do zwycięstwa pod Saratogą (17 X 1777r.).Po powrocie do kraju w 1784 r. osiadł w swym majątku Siechnowicze. W okresie Sejmu Czteroletniego był generałem wojsk koronnych. Podczas wojny z Rosją w 1792 r. otrzymał medal Virtuti Militari za współudział w zwycięstwie pod Zieleńcami; odniósł także sukces jako dowódca w bitwie pod Dubienką. Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej podał się do dymisji i wyjechał do Galicji, a później do Lipska, który stał się ośrodkiem polskiej emigracji patriotycznej. Przewidziany na wodza powstania wyjeżdżał do Francji, gdzie nadaremnie starał się uzyskać od przywódców rewolucji pomoc dla Polski. Następnie przebywał w Dreźnie, skąd w marcu 1794 r. wyruszył przez Pragę w kierunku Krakowa. 
Jako naczelnik powstania 1794 r. stał się ogólnonarodowym przywódcą (Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej), a jego autorytet militarny i polityczny wielokrotnie przyczyniał się do łagodzenia wewnętrznych sporów. Rozbił oddziały rosyjskie pod Racławicami. 
Doceniając konieczność pozyskania chłopów, wydał Uniwersał połaniecki. Ranny pod Maciejowicami, dostał się do niewoli rosyjskiej i został osadzony w twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu.
